Tere zieltjes

We zijn te tere zieltjes geworden.

Laatst belandde ik in een online discussie. Het lukt me meestal me in te houden, maar nu niet. Ik zag namelijk iets gebeuren waar ik me al langer druk over maak, en wat volgens mij echt heel, heel, heel onhandig is om te doen. 

Ik las een artikel van Renee Lamboo over besparen. Op haar website
porterenee.nl deelt Renee allerlei tips over hoe je geld kunt besparen, hoe je kunt beleggen en meer nuttige tips omtrent moneymoneymoney (hoor jij nu ook Abba in je hoofd? Ik wel). 

Anyway, in dit specifieke artikel was het onderwerp '15 producten die je niet meer in de supermarkt hoeft te kopen', zoiets. 
Er werden tips besproken over producten die je vaak koopt, maar misschien helemaal niet zo'n goede koop zijn. Pastasaus bijvoorbeeld: zelfgemaakte pastasaus is vaak lekkerder, goedkoper en je kan je restjes mooi opmaken. 
Of tomatensoep in blik; daar zit veel suiker in en 'ruikt naar bejaardentehuis', aldus Renee. 
Ik vind dat dus een heel grappige vergelijking en dacht meteen 'ja, dat ruikt inderdaad een beetje naar bejaardentehuis'. 

En nog een tip; voorgesneden groenten in zo'n zakje. Inderdaad, die koop ik weleens, als ik geen zin of tijd heb om groentetjes te snijden met een messie. Veel goedkoper om even zelf je broccoli in elkaar te hakken. 
Ergens schrijft Renee 'zijn we dan zo lui dat we onze eigen groenten niet meer willen snijden?' Zette me wel aan het denken. Ik koop inderdaad dat soort zakjes weleens uit gemak of luiheid. Vind ik dat erg? Nee.
Denk ik de volgende keer nét ietsje bewuster na als ik zo'n zakkie uit de koeling graai? Ja, denk ik wel. 

Zo niet de dame die commentaar had op het artikel: die was er zelfs door gekwetst.
Ze schreef (ongeveer): 


'ik las dit artikel en vind het helemaal niet prettig. De schrijfster noemt mensen die voorgesneden groenten kopen 'lui', en dat hoeft helemaal niet zo te zijn. Ik heb een handicap en kan niet goed snijden, daarom hoef je mensen niet meteen lui te noemen. Ik zie dit vaker en krijg er een onprettig gevoel bij'. 

Rekening houden met ieders gevoeligheden?
Haar punt was dat je als auteur (van blogs, artikelen, whatever) rekening moet houden met de gevoeligheden van je potentiële lezers. 
De meeste meelezers reageerden in de trant van 'ach, dit hoef je je toch niet persoonlijk aan te trekken, het gaat niet over jou'. Maar een of twee anderen vonden inderdaad ook dat Renee rekening had moeten houden met haar publiek en diens (mogelijke) gevoeligheden. 

Dit gebeurt veel vaker; online, maar ook in gesprekken. We vinden iets niet prettig, storen ons aan een bepaald woord of specifieke zin, en verwachten van de ander dat die zijn woorden en zinnen aanpast. 
Ik heb zelf ook wel een aantal mailtjes gehad over mijn boek Socrates op sneakers in de trant van 

'zinnetje X, voorbeeld Y of passage Z, daar werd ik echt ongemakkelijk van toen ik het las. Misschien kun je het in de volgende druk aanpassen?'
 
Stop met dingen naar je toetrekken die niet over jou gaan

Volgens mij is dat niet handig. We hebben het meer dan ooit nodig dat we de moeilijke gesprekken kunnen voeren. Dat we de vragen stellen die ertoe doen. 
Dat we de dingen kunnen benoemen zoals ze zijn. 
Dat we stoppen met dingen naar ons toe te trekken die niet over ons gaan. 
Dat we de zaken wat minder persoonlijk nemen, en leren hoe we degelijk kunnen redeneren en onderzoeken. 

In dit geval mag de dame die zich aangesproken voelt door de Gesneden Groenten Situatie, zich heus realiseren dat zij de uitzondering is, en níet de doelgroep waar de schrijfster het over heeft. 
Die heeft het over de doorsnee-mens die uit gemak (of jawel: luiheid, niks mis mee. Ik ben ook superlui) gesneden groenten koopt en daar eens over na kan denken. 
Deze dame trekt zich iets persoonlijk aan waar het dat niet is. 

Als ik een artikel schrijf over haarverzorging, kán er iemand reageren met 'maar IK heb helemaal geen haar! Weet je hoe kwetsend dat is!'

Schrijf ik een stukkie over hoe je een betere afslag kan maken met golfen, kán iemand roepen: 'maar ik heb maar één arm en KAN helemaal niet golfen, weet je hoe k*t dit artikel dan is om te lezen!'


Mijn praktische artikel over de vele toepassingen van de komkommer, kan kwade reacties oproepen: 'Maar ik ben allergisch voor komkommer, weet je hoe rot het dan is om DIT te lezen!'

Iemand die een zin leest over tomatensoep uit blik, en dat dat naar bejaardentehuis ruikt, kán zich kwaad maken en roepen 'maar MIJN oma zit net in zo'n tehuis! Weet je hoe beledigend dat is!'

Kan. Maar hij of zij kan ook even afstand nemen, nuchter nadenken, en zich realiseren dat dat nou net niet the point is van het artikel. 

Generaliseren is oke'. Echt.
We kunnen ons wat meer realiseren dat generaliseren oké is, als je een gesprek of discussie wilt voeren. Of een artikel wilt schrijven. Dat 'common sense' een heel belangrijke denk-tool is, die ons helpt een breder perspectief te ontwikkelen en voorkomt dat we in een subjectieve poel van ellende belanden. 
En dat we niet getraind worden in common sense, en dat het best hard werken is om die vaardigheid te ontwikkelen. 

We zijn veel te gekwetste zieltjes geworden. Leggen zout op iedere slak.
Vinden ook dat die gekwetstheid altijd serieus genomen moet worden en maar moet worden opgelost door de ander.
Gesprekken worden daarmee een mijnenveld, en dat lijkt me niet handig. 

Ongefundeerd roeptoeteren versus een goed gesprek
Zeg ik dan dat je alles maar moet kunnen roepen zonder rekening te houden met je gesprekspartner? Nee. Zeker niet. 
En ik ga er vanuit dat iedereen zelf heel goed het verschil weet tussen een gesprek of discussie voeren en ongefundeerd schelden en roeptoeteren.
Over dat laatste gaat deze blog niet.
Obviously, maar ik zeg het er maar even bij, voordat mijn mailbox voldruppelt met 'ik voelde me aangesproken/gekwetst/beledigd door je blog' 😉

Noem een kat een kat. En geen cavia met een snor.
Ik pleit voor de dingen benoemen zoals ze zijn, en dat zijn we niet meer gewend.
Het moet allemaal aardig, en veilig, en rekening houdend met iedereenenalles.
Dat zorgt ervoor dat we om hete brijen heen draaien en veel ruis creëren in onze gesprekken.

Noem een kat een kat, en geen cavia met een snor. Noem de dingen zoals ze zijn, maak er niet iets mooiers van dan het is. 
Als je lui bent, noem jezelf lui. 
Loopt iemand te bullshitten, noem het bullshitten. 


Dat vinden we moeilijk met z'n allen. Is iemand attent, dan noemen we dat makkelijk attent. 
Maar is iemand slordig, draaien we ineens om de hete brij heen. 
Doe maar niet. Benoem de dingen zoals ze zijn. Gewoon, cool, klinisch. 
Zonder pijntjes en gevoeligheidjes. 
Dan kunnen we het er namelijk over hebben. 

Neem verantwoordelijkheid voor je eigen denken
Ik pleit ook voor verantwoordelijkheid nemen voor je eigen denken en handelen. Voor je niet verliezen in je eigen subjectieve gedoe, maar proberen de dingen in perspectief te blijven zien. 
Voor niet jouw kwaaltjes en achilleshielen altijd maar serieus nemen.
Maar wel: even afstand nemen en je afvragen of iets er nou werkelijk staat of dat het is wat jij erin ziet. 

En ben je toch gekwetst omdat een gesprekspartner of auteur een woordje gebruikt dat jij toevallig even lastig vindt?
Maak er maar een mooie tekening van. Lucht ook op. 
Maar val er een ander niet mee lastig.

Jeroen Woe en Niels van der Laan: 'dat komt heel dichtbij voor mij'.

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven