Je kent het vast wel: je bent in gesprek met iemand, over een onderwerp dat voor jullie beiden belangrijk is. Je bent het niet met elkaar eens en argumenten vliegen over en weer.
En ineens is daar dat zinnetje. Een zinnetje dat het gesprek meteen doodslaat, om zeep helpt.
​Een zinnetje zo subtiel dat je in een gesprek misschien niet eens meteen doorhebt wat het eigenlijk echt betekent en wat het zegt over de uitspreker ervan. 
Dat zinnetje is: 'Dat mag jij vinden'. Herken je 'm? Zie je direct wat daar mis mee is?

Ik was denk ik een jaar of 5 toen mijn moeder me voor de eerste schooldag een jurkje aan wilde trekken. Iets leuks en fleurigs, met stipjes. Ik wilde niet. Ik hield van bomen klimmen, rennen, door de zandbak rollen. Van modderen, viezeren, prutsen, buitelen, banjeren. Daar paste een jurkje niet bij. Volgens mijn moeder heb ik een hele scène geschopt die ochtend. Eind van het liedje: jurkje ging uit, banjer-outfit ging aan. 
En nu is daar mijn heldin: Daisy. Daisy is 8 jaar.